Lezzet aceleye gelir mi? Seven, sevdiğini tüketir mi?

 

Dünya bunun etrafında dönse de, hiçbirimiz kendimize “tüketici” denmesine izin vermemeliyiz.

Bu nedenle, en azından bu güzel mahallede, hayatı biraz yavaştan alarak, mekanın, müziğin, Eski Datça'nın, sizin için taze hazırlanan ürünlerin keyfini çıkarmanızı tavsiye ederiz.

 

Her gün değişen menümüzle; Nil Cafe ile yaşadığınız bu karşılaşmayı, sizin için keyifli, hatta belki biraz sihirli hale getirdiysek, ne mutlu bize!

 

Takipte kalalım isterseniz;

instagram: nilcafeeskidatca

facebook: Nil Cafe Eski Datça

 

Tekrar görüşmek dileğiyle, en içten sevgilerimizle...

 

Şefin notlarından...

 

“Ben yapamam, nenem kızar benim!”

 

İnsan bir şeyi severek yaparsa, yaptığı şey de mutlaka seviliyor. Çocukluğumda, okuldan çıkınca bir fırın vardı. Oradan her gün ponçik alırdım. Reçelli poğaça da deniyor. Tadını hiç unutmadım. Sonradan peşine çok düştüm ve bulamayınca, gün geldi onu bu dükkanda yapmak istedim. Ve ardından Alman pastası, onu takip etti. Bir şefkat arayışımız niteliğindeki; hafif, tatlı ve yumuşak şeftalili pastamız, nam-ı diğer Lilly’nin doğuşu; aslında buralardan geliyor. Onu Nilföy ve diğerleri takip etti.

 

Ve Esmeralda… Ah Esmeralda… Bir çikolata avcısıysanız, koklar, tadar, iz sürer, nerede olsa gider bulursunuz. Esmeralda'yı Esmeralda yapan, işte bu iz sürmedir.

İşin içinde çilek de varsa, gerisi yalan oluyor bazen.

 

2006'da Nil Cafe'yi açtığımızdan beri formülü hiç değişmeyen annemin limonatası da, böyle bir lezzet arayışıyla ilgili olmalı. Bahçede oynarken, sana uzatılan buz gibi bir limonata, ne güzeldir değil mi?

 

Bir limonu bardağa sıkarsın ki; koşturan çocuğa vitamin olsun. Biz de aynen böyle taze taze sıkıyoruz. Elbette bir reçetemiz de var. Zencefil, bahçeden nane, reyhan, hafifçe bardağa bırakılan limon kabupu parçacıkları ve aromaları birbirine karıştırmak gibi…

 

Limonatayı şekersiz yapmaya niyetlenince de, çilekli limonata çıktı ortaya. Tabii ki çileğin tadından, reyhanın kokusundan, kullandığımız gerçek balın tatlı dokunuşundan faydalandık.

 

Mutfakta yalnız olmayı severim ama aslında hiçbir zaman yalnız değilimdir. Bir yemek yaparken, hep kulağımın dibinde büyük nenem konuşuyormuş gibi gelir. Nenemin bir Trakya kasabasında, avluya açılan geniş mutfağında, yardımcısıyla bazen tartışarak, bazen gülüşerek harikalar yarattıklarını hatırlarım. Ziyafet sofrası niteliğindeki iftar sofraları, bütün ailenin oturduğu kocaman masalar, unutulmaz tatlar...

 

Bir yemeği yediğinde damağında ve dimağında bir iz bırakmalı, karnını doyurup sonra unutmamalısın. Ben nenemin sarmalarını, içinden hazine çıkacak sandığım küçücük patlıcan turşularını hiç unutmadım. Bir tencere yemeği yaptığımda, örneğin karnıyarık ya da imambayıldı yaptığımda, layıkıyla yapmazsam, bana kızacağını düşünüyorum. Söz gelimi; patlıcanı yanlış seçersem, kapkara kızartırsam, kızartırken zeytinyağı kullanmazsam, soğanı doğru bir şekilde doğramazsam fırçayı yerim. Bizim yemeklerimiz, emek ister, doğru dürüst yapmaya kalkarsan, maliyetlidir. Risottolara dünyanın parasını öderken, annelerimizin yarım tencere soğan doğrayarak, bol zeytinyağlı, fıstıklı üzümlü yaptıkları içli pilavını neden ucuzlattığımızı, mutfağımızı neden deforme ettiğimizi hiç anlayamamışımdır.

 

Ben yapamam, nenem kızar benim :)

 

Hoşça vakit geçirmeniz dileğiyle…

 

Mutfağın şefi, dükkanın annesi

Özlem Tansal/ Haziran 2019 Nil Cafe Eski Datça